Czy jeśli robimy coś dobrego z przymusu, to dobrze czy źle?

  Zapraszam w podróż w głąb tajemnicy przyjaźni, by bardziej otworzyć się na to, czym ona jest; aby odważyć się przyjaźnić i docenić te przyjaźnie, które mamy. Do osiągnięcia tego celu posłużę się nietypową w tym kontekście metaforą. Opowiem o DRZWIACH.

Kiedy dwie osoby zaczynają się przyjaźnić, to pojawia się pewna wartość dodana. Mamy do czynienia z czymś większym od sumy tego, co w tę relację wnoszą jej uczestnicy. Chodzi o przyjaźń rozumianą jako podstawa wszelkich bliskich relacji – np. mąż i żona mogą być przyjaciółmi i piękniejsze jest ich małżeństwo, jeśli nimi są. Gdy siostra i brat są przyjaciółmi, to ich relacja jest bogatsza. Podobnie dzieje się w naszych relacjach w miejscu pracy, w zakonie, ale także z Panem Bogiem…

Wielu ludzi przeżywa dramat z tego powodu, że zakochało się w niewłaściwym momencie i w niewłaściwej osobie. Czy na niechciane zakochanie jest jakieś lekarstwo? Temat jest bardzo ważny, bo nierozwiązany problem w tej kwestii, często prowadzi do rozpadu rodzin lub opuszczenia powołania kapłańskiego czy zakonnego. I złudna jest tu nadzieja, że „mnie to na pewno nie spotka”.

Na pytanie o ludzkie ciało nie ma prostej i wyczerpującej odpowiedzi. Medycyna, antropologia, filozofia, psychologia, socjologia, teologia – każda z nauk odpowiada na to pytanie inaczej. Każda z nich patrzy na ciało z innej perspektywy, inaczej rozkłada akcenty, umieszcza ciało w innym kontekście. Zainspirowany współczesnymi badaniami antropologicznymi, chcę zaproponować refleksję nad ludzkim ciałem jako symbolem relacyjności człowieka.

Jest taki fragment w Piśmie świętym, do którego lubię wracać, ponieważ w nim Bóg przekazuje nam najbardziej podstawowe fakty dotyczące bycia człowiekiem. Tutaj Bóg po raz pierwszy w Biblii i w historii zbawienia nawiązuje relację z człowiekiem. Po raz pierwszy zbliża się do niego, patrzy mu w oczy i wypowiada do niego pierwsze słowa. Już sam ten fakt daje do zrozumienia, że te słowa są bardzo ważne.

W niedzielne popołudnie odwiedzam Beatę i Jacka w ich domu. Są małżeństwem od dwudziestu lat, mają dwoje dzieci: Michasię i Kubę. W tym roku świętowali swój okrągły jubileusz na Jasnej Górze. Nakryty stół czeka na gości. Świece, zaparzona herbata, domowe wypieki i ogień w kominku stwarzają ciepłą atmosferę do rozmowy o ich życiu, problemach i Bogu.

Z wielkim zapałem odwiedzamy egzotyczne kraje, fascynujemy się odmiennymi kulturami, a zapominamy, że obok żyje człowiek – tak skomplikowany i złożony, że życia nie starczy, by go zrozumieć. A może wcale nie o zrozumienie tutaj chodzi, ale o zaakceptowanie i przyjęcie go takim, jaki jest?