Historia rodziny widziana oczami dwóch kobiet – mamy i córki.   JADWIGA: Z mężem poznaliśmy się na pielgrzymce do Częstochowy, kiedy oboje byliśmy jeszcze studentami. Podobał mi się bardzo, imponowały mi jego cechy charakteru i wartości, którymi żył. Po dwóch latach pobraliśmy się. Byliśmy szczęśliwi – mieliśmy te same pragnienia i dużą świadomość potrzeby budowania takiej relacji, której nic nie zniszczy.

Mieszkaliśmy u rodziców, w pięć osób w jednym pokoju – ja, mąż i trójka dzieci. Sytuacja była dramatyczna, dzieci nie miały się gdzie uczyć. Wprawdzie od prawie 20 lat miałam założoną książeczkę mieszkaniową, ale w spółdzielni kolejki nieustannie się przesuwały, bo ktoś otrzymywał mieszkanie „po znajomości”. Byłam bezradna. Nie umiałam się wykłócać ani kombinować, a poza tym wydawało mi się, że inni są w gorszej sytuacji. Byłam tym wszystkim już zdołowana, więc poskarżyłam się Bogu...

Mamy trzech synów: czteroletniego Antka, dwuletniego Tymka i trzymiesięcznego Franka. Modlitwa z nimi to wyzwanie, któremu staramy się sprostać każdego wieczora. Ich czas przygotowywania się do snu jest ściśle zrytualizowany. Nie może zabraknąć żadnego elementu: oglądania dobranocki, picia kakao, mycia zębów, czytania bajek, wspólnej modlitwy, wyglądania przez okno i oceniania, czy cały świat już śpi… Dzieci domagają się przestrzegania ustalonej kolejności wydarzeń. Chcą również, by w tym czasie, tuż przed zaśnięciem, gromadziła się cała rodzina.

Relacja z rekolekcji dla małżeństw w Porszewicach.Kto choć kilka lat żyje w małżeństwie, ten wie, że małżeństwo to nie bajka albo bajką bywa tylko czasami. Każdy związek prędzej czy później dopadają problemy, a różnice przyzwyczajeń, potrzeb, pragnień, różne poziomy otwartości, brak zrozumienia i porozumienia mogą doprowadzić do poważnych kryzysów.