Przychodzi taki moment, kiedy człowiek nawrócony patrzy na innych – na przykład na Jana Pawła II – i myśli: to niemożliwe, aby i mi udało się tak głęboko trwać w Bogu. Żyje w pośpiechu i pędzie, nie ma czasu ani na modlitwę, ani na refleksję. Odpowiedzią na te pragnienia są rekolekcje ignacjańskie.  

Nie wierzyłem, że poradzę sobie „na wolności”, że jest coś więcej niż nałóg. Trudno przełknąć taką prawdę. Trochę tak jednak jest: nawet jeżeli jakimś cudem wygryziesz sobie wolność, nie masz mocy, aby uleczyć rany, które zło – i ty sam – zadaliście sobie. Tylko Jezus może to zrobić. Tylko On może przywrócić ci nadzieję, że lata nałogu cię nie definiują. Że jesteś czymś więcej niż swoją słabością. Tylko Bóg może wskrzesić w Tobie to, co zostało zabite.  

Dużo czasu musiało upłynąć od śmierci kochanego dziecka, by w mym sercu zagościł pokój. Czas płynął wolno, a ja zaczynałam spokojniej przeżywać codzienność. Szczególnie trudne były dni świąteczne, rocznice, urodziny i imieniny, które jak zachodzące słońce przypominały mi, jak uboga jestem bez światła.

Nie ma sprawy, z którą Maryja sobie nie poradzi. Nie ma problemu, którego nie przedstawi Bogu, ani człowieka, którego odrzuci. Nie ma też prośby, na którą Bóg odpowie Jej „nie”, bo Ona zawsze mówiła Bogu „tak”.   W liceum Bogiem specjalnie nie zawracałem sobie głowy. Żyłem sam sobie, a On był, ale w „innej galaktyce”. Byłem przekonany, że spotkam Go dopiero po śmierci, a tymczasem życie należy do mnie. W pewnym momencie jednak zacząłem szukać czegoś więcej, bo to, co dawał świat, nie nasycało mojego serca.

Prawie całkowicie stracił wzrok, ale odnalazł powołanie. Romana Rosiaka, masażystę, który stawiał na nogi sportowców, nawet olimpijczyków, ale i tych, którym trzeba było wyprostować życie – poprosiłam, aby opowiedział o tym, jak praca fizyczna może mieć także wymiar duchowy. I o tym, że nasze braki nie są przeszkodą, by służyć innym.

Piękna, inteligentna kobieta. Doktor medycyny. Aktywna zawodowo. Szczęśliwa matka dwóch synów. Jako żona od piętnastu lat walczy o małżeństwo. Nie poddaje się, bo Bóg daje jej siłę i miłość do męża. Joanna wychowała się w rodzinie laickiej. Oboje rodzice byli zapracowani, chcieli córkom zapewnić wykształcenie i dobrą przyszłość. Bardzo je kochali, ale nie mieli czasu na rozmowę i bycie razem. Zadbali o to, by córki przyjęły sakramenty, ale do relacji z Bogiem nie zachęcali. Choć też i nie przeszkadzali. A Joanna pragnęła bliskich relacji i rozmowy. To pragnienie zostało częściowo zaspokojone w oazie, do której trafiła.

  Pytam dwóch braci: Jacka i Marka o ich powołanie i wybór życiowej drogi. Obu znam od dawna. Przez lata bardziej byłam zżyta z Jackiem i przyglądałam się jego „podchodom” do pięknej Asi. Podobał mi się jego upór w dążeniu do celu. Jacek (obecnie doktor nauk technicznych) cel osiągnął – Asia jest jego żoną, mają trójkę wspaniałych dzieci. Marek po ukończeniu studiów wstąpił do zakonu franciszkanów. I tak został o. Florencjuszem.

Jestem żołnierzem zawodowym. Zawsze myślałem, że jestem silnym człowiekiem, że wszystko mam w życiu poukładane, zaplanowane, pod kontrolą. Jeździłem na misje, byłem na wojnie w Iraku, w Afganistanie i w wielu innych miejscach. Zdarzało się, że żegnałem  kolegów, którzy nigdy już nie wrócili do swoich rodzin. I jakoś dawałem sobie radę.

Przed prawdziwym spotkaniem Boga – całe moje dorosłe życie skoncentrowane było na osiąganiu sukcesów. Nawet nie zauważyłem, kiedy zostałem jednym z wielu „yuppies”, biegnących równym tempem w wyścigu szczurów.

Mając niespełna 18 lat wstąpiłam do zakonu – pełna nadziei i głęboko przekonana, że właśnie tu znajdę prawdziwą Miłość swojego życia. Tak też się stało. Czas formacji w postulacie i nowicjacie był dla mnie prawdziwym błogosławieństwem. Potem przyszły pierwsze śluby i pierwsze obowiązki na nowej placówce, wśród chorych dzieci.